IRONMAN Oostenrijk - nummer 7 met de glimlach

De laatste dagen voor IRONMAN Austria verliepen voor mij persoonlijk heel ‘zen’. Een weekje Gardameer met Vanessa en daarna in een rustige, leuke sfeer met de mede-BrTC-ers verbroederen in en rondom Klagenfurt. Ondanks een schuilpartij tijdens de parcoursverkenning, was mijn mentale toestand perfect: ik had geen grote prestatiedrang meer 6 weken na Lanzarote, maar was wel 100% overtuigd dat ik de finish zonder problemen zou halen. Fysiek liepen de laatste weken beter dan verwacht. Ik wist wel dat een nieuwe inspanning van vele uren op een bepaald moment harder zou beginnen wegen dan anders. Daarom had ik ook realistische verwachtingen over mijn eindtijd. Mijn resultaat van 2014 (10u39) zou moeilijk haalbaar zijn, maar ik zou toch in staat moeten zijn om opnieuw binnen de 7 uur aan de marathon te beginnen. En dan zou ik eindigen ergens tussen 11 en 12 uur, afhankelijk van hoelang de benen een 2e Ironman op 6 weken verdragen en hoe diep ik mentaal nog kan gaan om er het uiterste uit te halen. Het zou allemaal best meevallen ...

De wedstrijdomstandigheden waren alvast prima. ’s Ochtends een 14-tal graden, en een watertemperatuur van 23 graden waarbij wetsuits dus werden toegestaan. In de namiddag eerder bewolkt om en bij de 23 graden met kans op een buitje. Daar ging dus niemand over 'klagen' of 'furt' over zeggen, niet echt een originele grap ik weet het... Luk had zich in de allereerste startgroep gezet met een 200tal snelle zwemmers (onder 1u zwemtijd). Een minuut daarna vertrok de rolling wave start met telkens 8 zwemmers per 5 seconden. Vanessa had zich daar vooraan gezet met een verwachte zwemtijd net boven de 1u. Raf en ikzelf stonden iets verder aangezien we wel vlot een tijd tussen 1u05 en 1u10 zouden zwemmen.  Ivan stond niet ver achter ons, Pit en Yves speelden op save en plaatsten zich een 2-tal startvakken verder.

foto Dafne De Winter

De eerste 3km zwemmen in de Wörthersee vielen al bij al goed mee, ondanks toch wat onverwachte deining op het water. Ik zag Raf onderweg nog naast me en had weinig problemen om rustig de juiste route aan te snijden. De laatste kilometer moesten we dan door het beruchte en ondiepe kanaaltje, zonder al te veel problemen behalve die ene stevige schoolslagdreun recht op mijn neus … Ik klom opgelucht uit het water na 1u08 en voelde vooral eerst dat mijn neus nog recht stond en zeker niet bloedde. In de wisseltent ontmoette ik Raf opnieuw, die ook niet ongeschonden uit de zwemproef was gekomen met een stevige snede in zijn wijsvinger. Omkleden, plasje maken en na 6 minuten samen met Raf het fietsparcours op. We waren nog niet aan het jodelen maar de sfeer zat er toch goed in.

De eerste 40-50 fietskilometers verliepen zonder veel zorgen tegen een gelijkaardig tempo als in 2014, toen ik de 180km afhaspelde in 5u22. Wat me wederom opviel was dat vele atleten me voorbij vlogen zoals in Lanzarote, maar ook hier de prijs uiteindelijk zouden betalen in de tweede ronde. Groot was wel mijn verbazing toen ik achter mij plots luidkeels enkele profetische woorden hoorde: “ziet em duun jom!”. Plots was Raf daar weer: “gaat hier vlotjes, nog ni veel moeten trappen”. Ik antwoordde dat onze laatste 10km toch weer netjes aan een gemiddelde van 38km/u gingen en we dus toch stevig gas aan het geven waren. We speelden nog wat haasje over tot km 60 toen ook Ivan eraan kwam gescheurd. Ik pikte in en samen voerden we de snelheid op tot aan het einde van de eerste ronde (90km). Aan het keerpunt zag ik dat Vanessa een paar 100m voor ons uitreed en ook Raf lag nog maar enkele 100m achter Ivan en mezelf. Met zijn vieren op een paar minuten, heel straf.

foto Dafne De Winter

Ivan en ik bleven de snelheid opvoeren en ongeveer aan km 110  haalden we Vanessa in. Alles was ook bij haar nog duidelijk onder controle, terwijl ik zelf wel een hongerklopje kreeg. Ik moest uiteindelijk Ivan laten gaan en even wat temporiseren. Ondanks de ervaring had ik in de eerste ronde waarschijnlijk toch wat te weinig gegeten en ik besloot dus eerst voldoende bij te eten. Tegen de Rupertiberg lag alles terug in de plooi maar het verbaasde me toch toen ik ook plots Ivan opnieuw vlak voor me zag uitrijden. Het verschil was blijkbaar toch niet zo groot en door onder andere een sanitaire stop van Ivan, waren we terug bij elkaar gekomen. In de laatste afdaling moesten we even vertragen door wat achteraf een zeer tragisch ongeval van een mede-atleet betrof. Gelukkig waren we ons op dat moment niet bewust van de afloop ...

Ik reed de wisselzone tevreden binnen na 5u26 fietsen (6u40 totale race). en plaatste tradionelerwijs even een sanitaire stop. In de wisseltent vervoegde Ivan me. Ook Vanessa kwam al binnen toen wij aan onze looptocht begonnen. Raf zat er blijkbaar vlak achter maar met hem kon ik geen oogcontact meer mee maken. Ivan en ik begonnen aan de laatste 42km, waarbij we allebei toch al voelden dat het geen pretje zou worden. De beentjes hadden al afgezien vandaag, en in mijn geval, dit jaar …

foto Dafne De Winter

Hoewel ik Ivan vrijwel onmiddellijk moest laten gaan, kon ik de eerste 7-8km nog een tempo van om en bij de 12km/u aanhouden. Ik voelde echter dat het beste er fysiek wel af was en dat de nasleep van Lanzarote begon op te spelen. Ik nam me voor om de eerste 21 km te blijven lopen, welke snelheid het ook was. Uiteindelijk legde ik de eerste halve marathon zo nog verdienstelijk af onder de 2 uur. Vanessa was me gepasseerd aan km 12 schat ik, Raf liep nog altijd op circa 5 minuten. Tijdens het eerste deel van de 2e ronde om en bij kilometer 25 kreeg ik even een klopje in het saaiste stuk in Krumpfendorf. De verschillende straten bleven maar eindeloos komen en ik zat er even door. Ik heb een 2-3 tal kilometer grotendeels gewandeld tot ik terug aan de spoorweg richting Europapark terecht kwam en het spreekwoordelijke einde van de tunnel zag. Daar draaide ik de knop om en besloot te proberen van bevoorrading naar bevoorrading te blijven lopen, al was het tegen een ‘belachelijk’ slakkentempo. Het moreel ging nog extra omhoog toen in het Europapark plots Tim aan de kant opdook, hevig supporterend. De laatste 9 km richting Klagenfurt en terug waren enerzijds zwaar maar anderzijds ook zeer voldoenend. Ik voelde dat het goed ging komen ondanks het feit dat mijn snelheid onder de normale mogelijkheden zat. Toen Vanessa en Ivan op weg naar de finish me kruisten, keek ik op mijn klok om mijn mogelijke eindtijd in te schatten. Ik schrok me eigenlijk nog een hoedje toen ik zag dat ik nog op koers lag voor 11u10 en een marathon rond de 4u20. Ik had na de eerste 21km verwacht veel meer tijd te gaan verliezen maar zat dus blijkbaar vooral mentaal nog heel sterk. De laatste 4km zag ik Raf nog aan de overkant. Hij had ondertussen geen afstand meer verloren of gewonnen. Ook Yves kwam ik nog net voor de finish tegen, bezig aan zijn laatste 10km.

foto Dafne De Winter

Dolgelukkig maar leeg kwam ik over de magische finish na 11u06 wedstrijd, waarmee ik slechts 27 minuten prijsgaf op mijn prestatie van 2014, en op Vanessa en Ivan. Zo was ik nog netjes binnen de top 1000 van de bijna 3000 deelnemers. Raf finishte uiteindelijk 7 minuten na mij. Yves kwam aan, net binnen de 12u, en Peter 20 minuten later na een dagje afzien met darmen en maag. Een meer dan geslaagde dag dus voor de BrTC delegatie en de supporters.

Ondanks 7 finishes op de volledige afstand en daarnaast 2 mindere ervaringen, blijf je toch nog altijd bijleren over jezelf. Ik had niet verwacht dit nog uit mijn sloffen te kunnen schudden 6 weken na Lanzarote. Vooral de manier waarop ik met de marathon ben omgegaan was verrassend. In het verleden zou ik me nooit zo herpakt hebben na 28km, en achteraf bezien had ik die 2-3 ‘slechte’ kilometers waarschijnlijk ook nog kunnen/moeten vermijden. Maar ik heb er eindelijk eens opnieuw helemaal van genoten. In Lanzarote heb ik me moeten aanpassen aan ochtendziekte en extreme weersomstandigheden, en desondanks me toch nog geamuseerd. Nu zat alles fysiek en mentaal goed mee, en heb ik van de eerste minuut kunnen genieten van de sfeer, de prestaties, en de interactie met clubgenoten en supporters. Ik wist dat het lichaam op een bepaald moment niet meer 100% zou mee willen, maar ik heb dit perfect kunnen opvangen zonder de glimlach te verliezen. Het was enorm fijn om alles er nog uit te kunnen halen wat er uiteindelijk in zat.

Vanessa pakte tenslotte met een waanzinnige 4e plaats een slot voor het WK Ironman in Hawaii, en dat in haar 2e volledige triatlon. Deze uitstap laten we echter dit jaar passeren door andere persoonlijke prioriteiten. Haar tijd komt sowieso nog wel op een beter moment... Luk besloot na een waanzinnige prestatie wel om voor het 2e jaar op rij naar Hawaii af te zakken. We wensen hem heel veel succes en nodigen hierbij iedereen al uit op zijn pasta-party op 22 september te Brasschaat.

foto Tim Brosius